Sosyal medyanın popüler gücü ile “Bende buradayım!” diyebilmek için hepimiz hayatımızı sanal mecralara aktarıyoruz.
Geç bir saatte evine doğru ilerlerken, sokakta sadece kendi adım seslerinden başka bir ses duyduğunda evine varmak için tempoyu arttıran bizler, şimdi nerede olduğumuzu anlık olarak Foursquare ile bildiriyoruz.
Dijital fotoğraf makineleri hayatımıza girmemişken, her seferinde ailenin güzide fotoğraf makinesinin birbirinden kıymetli 36 pozundan birini harcamak nasıl bir seremoni gerektiriyor ise, artık özensiz çekilmiş onlarca fotoğrafı Facebook‘da dikkatsizce paylaşabiliyor, eşimizi dostumuzu “Tag”layıp, onlarıda bu oyuna dahil edebiliyoruz.
Açtığımız Twitter hesabındaki takipçi sayısına hangimizin gözü takılmıyor? Twitter’ın kullanıcılarına bahşettiği 140 karaktere bir hayat sığdırma çabamızı edebiyat öğretmenlerimiz görse ne kadar duygulanırdı…
Amacı doğaldır ki para kazanmak olan, hayatımızı nakte çevirmek için kurulmuş bu sitelere ücretsiz ve karşılıksız içerik ürettiğinin kaç kişi farkında?
Bu farkındalığı elde etmek için bedavaya içerik ürettiğimiz bu sitelerin bizim malımız olmadığı ve canları istediği zaman bizi oyun dışı bırakabileceklerini asla unutmamalıyız. Bir sabah uyandığımızda çokça zaman harcadığımız bu sitelerdeki hesaplarımız bir sebeple kapanmış olabilir. Peki bu durumda ne olacak? Hak hukuk buralarda işe yarar mı ki?
Hesabını kurtarmak için çabalaman, gönderdiğin yardım emailleri karşısında kapı duvar…
Ama herşey sanal yahu!
Sana üye olurken bu pembe dizinin bir gün biteceğini bildirmiştik. Yumruklayacak gerçek bir kapı yok….
Dükkanın sahibi değil de iyi müşterisi olduğunu; “hadi saat geç oldu, kapatıyoruz…” dendiğinde anlarsın! – Bir Facebook Maduru!
