Sovyetler Birliği tehlikesi karşısında NATO üyesi olan Türkiye, hazırlanan Marshall Planı çerçevesinde Batı Avrupalı ve ABD’li Nato müttefiklerinin hurda teçhizatlarını almış ve bu dönemde bu araçların modernizasyonunu yaptırmaya başlamıştı. O dönemde modernizasyon için yeterli bütçe bulunmakta ve örnek olarak gelen tanklar Almanya’ya yollanıp modernize ettirilebilmekteydi. Bütçenin yetersiz geldiği durumlarda ise rahatlıkla dış kaynaklı kredi bulunabiliyorken, yerli üretim ve geliştirme çalışmaları söz konusu olduğunda kredi şirketlerinden olumsuz yanıt alınıyordu. Bu sebeplerle birlikte ilginçtir Türkiye,  NATO üyeliği öncesinde  kendi uçağını üreten ve dahası ihraç etme noktasına gelen bir ülke konumundayken, üye olduktan sonra ilk hava aracını ihraç edebilmesi için 60 yıl geçmesi gerekmişti.

Tüm bu olumsuz tabloya karşın, savunmada çok önemli olan teçhizat üretimi ve yeni teknolojilerin geliştirilmesi konusu ülkemizde son 8 yıllık süreçte sıçrama yapabilmiştir. Savunma Sanayii, Türk Silahlı Kuvvetleri’nin ihtiyacı olan silah sistemlerini üretmenin yanında 60’a yakın ülkeye 1 milyar dolarlık ihracat yapabilmiş, ürettiği ürünlerle gücünü gözler önüne sermiştir. Yapılan İhracatın 2016 yılına kadar 2 milyar dolara çıkartılması hedeflenirken, Türk Savunma Sanayi Ürunleri 2012 adında bir katalog dahi oluşturulmuştur.

Türk Silahlı Kuvetlerinin ihtiyaçlarını yurtiçinden karşılama oranına bakıldığında 2003 yılında %25 olarak görülen oran,2004-2005 planlama dönemi sonrasında 2011 yılına gelindiğinde %54 seviyelerine yükselebilmiştir.

Yeni teknoloji gelişmede Ar-Ge süreci büyük önem arz etmekte ve 2011 yılında savunma sanayii Ar-Ge harcamaları 672 milyon $ seviyesine yükselmiştir.

Kaynak: Savunma Sanayii’nde Ar-ge