Yerken, yürürken, trafikte, çalışırken her yerde, her daim düşünüyorum.
Uyumak denilen şeyi yaparken, gözlerim kapalı, her an uyanacak gibi… Her an tetikte. Uyurken de düşünüyorum!
Sosyal medya araçlarında haber kaynağını aşağı doğru çekiyorum. “Pıt!”. Onlarca, yüzlerce yeni haber. Yeni eklenenleri tarıyorum. Kimi doğru, kimi yalnış…
İzliyorum, dinliyorum, sinirleniyorum, alkışlıyorum ama sadece takip edebiliyorum.
Bu dünyaya herkesin bir amaç için geldiğini, sadece kendi için yaşamanın anlamsız olduğunu kendime tekrarlıyorum. Sadece tüketen, kendi için yaşayanlardan, inşa edilen insanlık yapısına bir çakıl taşı dahi koymayanlardan olmamam gerektiğini biliyorum…
Düşünceyi dile getirmek, ifade etmek suç! Bir grup halinde düşünceyi konuşmak, tartışmak çok tehlikeli. Toplu fikir paylaşanlar arasında sessizce durumu izleyip Gestapo’ya şikayet edenler olablir. Matrix’deki gibi en güvendiğin kişi bir anda ajan Smith’e dönüşebilir. Ortalık KGB ajanı kaynıyor!
Televizyon, radyo, gazete, bilindik medya da düşünceler mühürlü. SMS göndermek delil sayılır. Mail göndermek iz bırakır. Telefon ile konuşmak haşa kayıt altına alınır. MSN neyseki sonu geldi, tükendi kapatıldı. Sosyal medya? Az kaldı… Her gün yeni bir zincirle bağlanıyorum zindana…
Aklımdakileri dile getiremiyorum ki suç olsun? Kimseden gizlenecek gizli bir gündemim, söylemim de yok belki. Ama yine de korkuyorum!
İzliyorum, görüyorum, iş gördüklerimi, bildiklerimi paylaşmaya gelince korkuyorum!
Gördüklerimi haykırmak istiyorum korkuyorum!
Bak gördün mü? Yine oluyor, bu sefer de düşünüyorum; yeni fikirler ile dolu olması gereken zihinler korku ile doldurulduğında, korkan insan nasıl üretecek? Kim için ve neden üretecek? Sorguluyorum, düşünüyorum, korkuyorum!
